Wat hebben fietsknooproutes en lifecoaching gemeen...

Lenie Smit

Ben en ik zijn aangesloten bij fietsknoop. We fietsen graag zo'n 70 km op een dag door de mooie gebieden in Nederland.

Ben zet de route uit. Hij is daar erg goed in, en het scheelt mij een hoop gepuzzel.
De fietsen gaan op de auto en wij gaan op pad.
Door de dag heen komt het voor dat de dame van fietsknoop zegt; klopt de route nog?
Wij weten dan dat we een afslag gemist hebben..soms gaan we terug, en soms kunnen we via een andere weg weer op de juiste route komen.
Als dat dan gelukt is zegt de dame vriendelijk en vrolijk; je bent er weer!
Ik vind dat altijd grappig...

Ook in het leven gaat dat zo.
Je stelt je een doel, werkt ernaar toe, maar soms mis je iets, wordt je afgeleid, of kom je op een doodlopende weg.
Klopt je route nog?
Dan moet je terug, een omweg maken, soms door het mulle zand ploegen tot de dame zegt.. Je bent er weer...

Dat is precies wat ik doe..
Als je de route kwijt bent, help ik je weer terug op de goede weg..
Door het stellen van de juiste vragen, (want jij weet waar je naar toe wil), help ik je weer in de goede richting totdat we kunnen zeggen
Je bent er weer......

Delen

Het taboe van vervreemding

door Lenie Smit • 10 maart 2021
Het taboe van vervreemding. Al enkele jaren heb ik op mijn telefoon een artikel staan dat gaat over (volwassen) kinderen die vervreemd zijn van hun ouders. Zo af en toe lees ik dat artikel nog eens door. Het is een onderwerp wat veel bij mij los maakt, omdat ik en vele anderen daarmee te maken hebben. Ik herken de schrijnende pijn die ouders doormaken als ze hun volwassen kinderen niet meer zien. Ik herken het grote taboe dat rust op verwijdering en vermijding in de ouder-kindrelatie. En dan heb ik het niet over valide redenen die er zijn om de banden te verbreken, maar over de on (be)grijpbare redenen. Een onderwerp ook waar we niet mee te koop lopen, omdat het pijnlijk is. Het is al bijna ondoenlijk voor jou als ouder, maar dan ook nog het oordeel van de buitenwereld... nee, we houden liever onze mond. “Ik vertel het aan niemand”, zegt een moeder, omdat ik intussen weet wat de mensen dan denken: "wat voor een slechte moeder moet je niet zijn dat een kind je de rug toekeer". Het onbegrip en oordeel van je omgeving is pijnlijk. De omgeving weet er geen raad mee en reageert (onhandig, maar goedbedoeld) met adviezen zoals “Ik zou....”of “Blijf proberen”, wat het schuldgevoel bij de ouder nog groter maakt. Of je krijgt het advies “Laat het los. Doe alsof je zoon/dochter dood is”, wat niet mogelijk is en als schuld voelt. Het gaat niet alleen om de schaamte, maar ook over een groot dilemma: wat je ook doet het voelt niet goed, je voelt je schuldig. Je kan niet blijven proberen. Je kan ook niet loslaten. Maar Misschien komt er ook een tijd dat je na teleurstelling op teleurstelling, je neus stoten en genegeerd worden jezelf afvraagt of het nog wel zo erg is... De pijn zal er altijd zijn, maar je kunt een besluit nemen om niet meer uit te nodigen, begrijpen en maar vol te houden. De liefde blijft, onverminderd, maar onuitgesproken, want blijkbaar wordt de ouderliefde niet op prijs gesteld. Manu Keirse zegt hierover “Het is een levend verlies dat gepaard gaat met rouw. Het is niet dezelfde vorm van rouw na een overlijden, het heeft ook niet te maken met een oplossing of afsluiting, maar wel met wonden die moeilijk genezen... “

Kerst 2020

door Lenie Smit • 24 december 2020
Kerstavond 2020 De menu's zijn klaar en de boodschappen zijn binnen. Buiten is het stil, de reuring die er normaal gesproken is, is er vanwege de lockdown beduidend minder. Vanavond zijn Ben en ik nog met onze gevulde eitjes bezig… we maken het ons samen gezellig. Samen dat is wel een dingetje dit jaar.... Samen is ... samen, maar met minder mensen. Samen, maar verdeeld over de dagen… Samen, maar niet met iedereen die we er zo graag bij zouden hebben. Sommige moeten kiezen, anderen zijn blij dat ze niet hoeven te kiezen. (eindelijk een kerst samen!) En dan zijn er mensen die geen samen hebben, die blij zijn als kerst weer voorbij is... En dan dit jaar nog 3 dagen ook.... Vele stoelen blijven leeg… daar is geen samen meer, je moet omgaan met een gevoel van verdriet, onmacht, of kwaadheid misschien nog... Degene die er niet meer is, is meer dan ooit aan tafel aanwezig. En dat mag, vertel verhalen, haal herinneringen op... sluit je verdriet daarover niet buiten maar laat het toe en deel het als je kan. Kun je het niet delen omdat er niemand is… schrijf het van je af. Gewoon beginnen met woorden, het hoeven geen mooie volzinnen te zijn…, maar het helpt wel.... Samen moeten we er wat van maken… want kerst 2020 komt maar 1 keer voorbij, en als dit dan ook een herinnering gaat worden, kunnen we er maar beter een mooie van maken! Ik wens ieder een liefdevolle kerst, en een gezond en ontspannen 2021!
Meer posts